Paul-Henri Spaak (25 Januarie 1899, Schaerbeek – 31 Julie 1972, Brussel) was 'n Belgiese staatsman wat 'n groot rol in die Europese eenwording gespeel het.
Vlnr. Spaak (B), Drees (NL), Dupong (Lux), Benelux-konferensie Maart 1949
Hy lieg oor sy leeftyd om aan die Eerste Wêreldoorlog deel te kan neem, maar hy word gevange geneem en word 'n krygsgevangene van die Duitsers. Ná die oorlog studeer hy regte aan die Université libre de Bruxelles en verdedig talle Kommuniste. Hy word lid van die Sosialistiese Party in 1920 en parlementslid in 1932. In die kabinet van Paul Van Zeeland word hy minister van Vervoer (1935) en Buitelandse sake (1936). Hy word eerste minister in 1938.
Tydens die Tweede Wêreldoorlog is hy in ballingskap in Engeland en hy word daar minister van buitelandse sake in die Belgiese regering in ballingskap. Hy stig saam met ander regerings in ballingskap die Benelux.[1] Eerste probeer hy ook om Frankryk daarin te betrek, maar die Franse wil dat die Britte ook meedoen, wat hulle weier. Op 21 Oktober 1943 word die Benelux-verdrag tussen Nederland, België en Luxemburg geteken. Die tolooreenkoms volg op 5 September 1944.[2]
In 1944 keer Spaak terug na Brussel. In 1945 word hy die eerste voorsitter van die eerste sitting van die Algemene Vergadering van die Verenigde Nasies.
Hy word ook die eerste voorsitter van die Parlementêre Assemblee van die Europese Gemeeskap vir Steenkool en Staal, wat later die Europese Parlement sal word.
Spaak was 'n groot proponent van Europese integrasie. Hy stel, met steun van die Benelux, in 1955 op die Konferensie van Messina voor om die Steenkool en Staal-gemeenskap aan te vul met 'n gemeenskaplike mark, 'n geïntegreerde transportstelsel en 'n gemeenskap vir kernenergie. Dit word in 1958 verwesenlik in die EEG en Euratom. Hy onderteken hierdie Verdrag van Rome vir België.[3]
Van 1953 tot 1957 het hy ook burgemeester van Sint-Gillis gewees.
