Hulle kom wydverspreid oor die wêreld voor en hou hoofsaaklik in varswater, hoewel een spesie uitsluitlik en 'n paar ander gedeeltelik in die see leef. In Suider-Afrika kom twee spesies voor, waarvan een hom daarin onderskei dat hy geen kloue het nie. Otters is roofdiere war veral vis vreet. In Europa en Suid-Amerika word hul voortbestaan ernstig bedreig. Otters (subfamilie Lutrinae) is marteragtigeroofdiere (familie Mustelidae) wat aangepas is by ʼn leefwyse in die water.
Hul slanke liggame en lang, dik sterte is stroombelyn, die pels is waterdig en die gehoorgang kan gesluit word wanneer die dier in die water duik, Otters lyk betreklik lomp as hulle op land beweeg, maar is rats en tuis in die water, waar die agterpote as roeispane dien. Otters swem net so as robbe en dolfyne deur sydelingse bewegings van die romp en stert, terwyl die voorpote dan nie gebruik word nie.
Hul doeltreffende aanpassing by die waterlewe het onder meer daartoe bygedra dat otters oor feitlik die hele wêreld versprei is. AI waar otters nie voorkom nie, is Australië, Madagaskar, die Poolgebiede en op die eilande van die Stille Oseaan.
Leefwyse
Hoewel die meeste spesies in varswater lewe, word otters ook in riviermonde of op eilande aangetref, waar hulle voedsel in die see en op die strand soek. Die voedsel bestaan hoofsaaklik uit vis, maar hulle jag ook voëls, klein soogdiere, paddas, krappe en ander waterdiere. Die Suider-Afrikaanse groototter leef hoofsaaklik van krappe. Slegs klein prooidiere word in die water gevreet. Die meeste van die voedsel word eers land toe gesleep.
Oor die algemeen is otters alleen lewend. Sowel mannetjies as wyfies van die Europese visotters (Lutra lutra) baken 'n terrein af wat met ontlasting gemerk word, maar dit kom wel voor dat 'n mannetjie se terrein met die van verskeie wyfies ooreenval. Die wyfies kry een keer per jaar 1 tot 5 kleintjies in 'n nes tussen die plante op die oewer. Die kleintjies is by geboorte blind en bly in die nes totdat hulle groot genoeg is om hul moeder te volg.
Hulle verlaat die moeder eers na sowat 6 maande. Klein sowel as volwasse otters is baie spelerig. Hierdie eienskap kan nie net in dieretuine waargeneem word nie, maar ook in die natuur, waar hulle dikwels glybane oor steil oewers aan lê. Oor die gedrag van die Suid-Afrikaanse otters - die groototter (Aonyx capensis) en die kleinotter (Lutra maculicollis) - is nog baie min bekend, maar dit stem waarskynlik baie met die van die Europese otter ooreen. Net soos die Europese visotter en Noord-Amerikaanse otter (Lutracanadensis) leef die groototter soms langs die see.
Langs die Kaaplandse suidkus is hulle, met uitsondering van drinkwater, van slegs die see afhanklik. Verteenwoordigers In Suider-Afrika word 2 spesies aangetref, naamlik die groototter (Aonyx capensis) en die kleinotter (Lutra macuficollis). Die groototter se opvallendste kenmerk is dat hy geen kloue het nie. Die 3e en 4e toon van die agterpote het egter rudimentêre kloue.
Die groototter is bruin met wit wange, ken en keel. Die kleinotter is ook bruin, maar sy pens is ligter en hy het wit kolle op die keel. Elders is veral die visotter (Lutralutra) bekend: hy kom oor die grootste deel van Eurasië en Noord-Afrika voor. Die grootste van alle otters is die reuseotter (Pteronurabrasiliensis) van Suid-Amerika wat, met inbegrip van die stert, langer as 2 m kan word.
'n Buitengewone verteenwoordiger van die ottersubfamilie is die seeotter (Enhydra lutris), wat in groot groepe langs die Amerikaanse weskus voorkom. Hy het hom in so 'n mate by die lewe in die see aangepas, dat hy feitlik nooit meer land toe kom nie, maar die grootste deel van sy lewe tussen drywende seewiere deurbring. Sy agterpote het tot vinne ontwikkel, maar sy voorpote lyk net soos die van ander otters. Daarmee hou hy die see-egels (seekastaiings), wat sy vernaamste voedsel is, vas terwyl hy op sy rug dryf om die prooi se pantser oop te breek. Seeotters paar pens teen pens, 'n verskynsel wat baie selde by soogdiere aangetref word.
Bedreiging
Die voortbestaan van talle otterspesies word ernstig bedreig. In dig bevolkte lande is hul woongebied versteur en hul viswater besoedel. Vissers beskou otters as mededingers en maak nie net om die rede jag op hulle nie, maar ook omdat otterpels van ʼn goeie gehalte is. Wanneer daar met fuike vis gevang word, verdrink otters dikwels omdat hulle verstrik raak. In sommige Europese lande word die otter beskerm, maar in talle ander is dit nie die geval nie.
In Suid-Amerika word otters bedreig veral omdat hulle ter wille van hul pels gejag word. Die reuseotter word wel beskerm, maar dit is moeilik om die beskermingsmaatreëls in die verafgeleë plekke toe te pas. Die seeotter is rondom die eeuwisseling so gejag dat daar in 1910 gemeen is dat die spesie uitgesterf het. Danksy streng beskermingsmaatreëls kom daar teenswoordig egter weer tienduisende van hulle voor.
Fisiese karaktereienskappe
Otters het lang, dun liggame met kort ledemate en pote met webbe. Alle otters behalwe die seeotter het lang gespierde sterte.
Hulle het 'n sagte onderpels wat bedek word deur lang haarlaag. Hierdie laag hare hou die otter droog en warm.
