Martin Bucer (Duits vroeër ook dikwels Martin Butzer genoem; * 11 November 1491, † 28 Februarie 1551) was 'n Protestantse kerkhervormer wat vanuit Straatsburg invloed op die Lutherse, Calvinistiese en Anglikaanse kerkleer en praktyke uitgeoefen het. Bucer, wat algemeen as kerkhervormer van Elsas beskou word, was oorspronklik 'n monnik van die Dominikaanse Orde, maar het sy kloosterbelofte ná 'n ontmoeting met Martin Luther in 1518 herroep. Met die ondersteuning van Franz von Sickingen het hy vervolgens by die Protestantse Hervorming betrokke geraak.
Bucer se pogings om die kerk in Weißenburg (tans Wissembourg) te hervorm het tot sy ekskommunikasie uit die Rooms-Katolieke Kerk gelei, en hy was genoodsaak om na Straatsburg te vlug. Hier het hy by 'n groep kerkhervormers rondom Matthew Zell, Wolfgang Capito en Caspar Hedio aangesluit. Bucer het as middelaar tussen die twee leidende kerkhervormers, Martin Luther en Ulrich Zwingli, opgetree wat veral ten opsigte van hul leerstellings oor die Nagmaal of Eugaristie van mekaar verskil het. Later het Bucer pogings onderneem om 'n ooreenkoms ten opsigte van gemeenskaplike geloofsartikels soos die Confessio Tetrapolitana en die Wittenbergse Konkordie, waarby hy vir die laasgenoemde nou saamgewerk het met Philipp Melanchthon.
Bucer het geglo dat die Rooms-Katolieke bevolking in die Heilige Romeinse Ryk daarvan oortuig kon word om by die Protestantse Hervorming aan te sluit. Deur middel van 'n reeks konferensies, wat deur Karel V georganiseer is, het hy pogings onderneem om Protestante en Katolieke onder die dak van 'n nasionale Duitse Kerk te verenig wat onafhanklik van Rome sou wees. Sy poging het egter misluk nadat politieke gebeurtenisse aanleiding tot die Schmalkaldiese Oorlog gegee en tot kwynende Protestantse invloed in die Ryk gelei het.
In 1548 is Bucer onder sterk druk oorreed om die Augsburgse Interim te onderteken waardeur sekere vorme van Katolieke godsdiensbeoefening deur keiser Karel V verorden is. Bucer het hom nogtans steeds ten gunste van kerkhervorming uitgespreek totdat Straatsburg die Interim amptelik aanvaar en Bucer gedwing het om die stad te verlaat.
In 1549 het Bucer hom as balling in Engeland gevestig waar hy onder leiding van Thomas Cramer invloed op die tweede hersiening van die Book of Common Prayer kon uitoefen. In die ouderdom van 59 is hy in Cambridge oorlede. Alhoewel sy bediening nie tot die ontstaan van 'n nuwe kerk gelei het nie, beroep baie Protestantse denominasies hulle op sy leerstellings. Hy word daarnaas as 'n vroeë baanbreker vir die ekumeniese beweging onthou.
