Mahavira, ook bekend as Vardhamāna, was die 24ste tirthankara (drifmaker en verspreider van dharma) wat Djainisme herleef het. Hy het die geestelike, filosofiese en etiese leerstellings van die vorige tirthankaras uit die afgeleë voor-Vediese tydperk uiteengesit. Volgens die Djain-tradisie is Mahavira aan die begin van die 6de eeu v.C. in 'n koninklike Kshatriya-Djain-gesin in die hedendaagse Bihar, Indië, gebore. Hy het op 30-jarige ouderdom alle wêreldse besittings laat vaar en die huis in die strewe na geestelike ontwaking verlaat en sodoende 'n askeet geword. Mahavira het 12 jaar lank intensiewe meditasie en ernstige soberheid beoefen, waarna hy glo Kevala Jnana (alwetendheid) bereik het. Hy het 30 jaar lank gepreek en volgens Djains het hy in die 6de eeu v.C. moksja bereik, hoewel die jaar volgens sektes verskil. Hy het glo tegelykertyd met die historiese Boeddha, Siddhartha Gautama (563–483 v.C.) geleef.
Nadat Mahavira Kevala Jnana bereik het, het hy geleer dat die handhawing van die geloftes ahimsa (geen geweld), satya (waarheid), asteya (geen diefstal), brahmacharya (kuisheid), en aparigraha (geen vestiging) vir 'n geestelike bevryding nodig is. Hy het die beginsels van Anekantavada ('n veelkantige werklikheid): syadvada en nayavada geleer. Mahavira se leringe is deur Indrabhuti Gautama (sy vernaamste leerling) as die Jain Agamas saamgestel. Van die tekste, wat mondelings deur Djain-monnike oorgedra is, is glo teen die 1ste eeu n.C. verlore (toe hulle die eerste keer neergeskryf is). Die oorblywende weergawes van die Agamas wat deur Mahavira geleer is, is enkele van die grondtekste van die Djainisme.
Mahavira word gewoonlik in 'n sittende of staande meditatiewe houding uitgebeeld, met die simbool van 'n leeu onder hom. Sy vroegste ikonografie is uit argeologiese terreine in die Noord-Indiese stad Mathura bekend, en dateer uit die 1ste eeu v.C. tot die 2de eeu n.C. Sy geboorte word tydens Mahavir Jayanti gevier, en sy nirwana word deur Djains op Divali waargeneem.